Obiektywizm nakazuje pokazywać nie tylko piękne miejsca, ale także zwracać uwagę na te, które nieco odbiegły od oczekiwań. Co prawda nie ma takich miejsc zbyt wiele, ale jednak czasem czujemy, że coś nie gra. Mi takie uczucie towarzyszyło podczas wizyty w Domu Julii w Weronie. W żadnym wypadku nie oznacza to, że nie warto tam jechać – balkon Julii to obowiązkowa atrakcja na mapie Werony, ale być może – tak jak ja – macie zbyt wygórowane oczekiwania wobec tego miejsca i warto je ostudzić.
Gdy jedziemy na wycieczkę, zawsze znajdujemy listę miejsc, które trzeba zobaczyć. Listę miejsc z najwyższymi ocenami na Google, Tripadvisor i blogach. Tak również zrobiłam jadąc do Włoch, a konkretniej do Werony. Balkon Julii był dla mnie symbolem szekspirowskiej miłości, a w moich wyobrażeniach miejscem niezwykle romantycznym i pięknym o podniosłej atmosferze. Gdy już znalazłam się na miejscu, miejsce wydało mi się typowo turystyczne i bez klimatu.
Może problemem jest organizacja zwiedzania? Może warto byłoby zapłacić za bilet wstępu na dziedziniec z balkonem, by poczuć choć na chwilę magiczną atmosferę zamiast tłoczyć się jak na targowisku. Dobrym pomysłem byłby też limit zwiedzających – przestrzeń jest naprawdę mała, więc niewiele trzeba, by zrobił się tłum. Dodam, że zwiedzałam Weronę w dzień roboczy na początku czerwca, więc strach pomyśleć co tam się dzieje w weekend w szczytowym, wakacyjnym sezonie. Zrobienie zdjęcia pomnikowi Julii graniczy z cudem, bo ustawia się do niego kolejką, by chwycić za jej pierś. Według legendy, gwarantuje to szczęście w miłości. Podobnym wyczynem jest zrobienie zdjęcia balkonu bez stojących na nim ludzi. Wejście do Domu Julii i na jej balkon jest już na szczęście biletowane, a wstęp kosztuje 6 euro.
Podsumowując, spodziewałam się namiastki romantycznej atmosfery w takim miejscu, a otrzymałam tłok i hałas. Tak czy siak, być w Weronie i nie zobaczyć balkonu Julii? Niedopuszczalne. Trzeba tylko mieć odpowiednie nastawienie.
